ලෝකෙන්ම උතුම් රටේ...

රටක් සංවර්ධනය වෙන්නේ ඒ රටේ කා(ර්)පට් පාරවල් වැඩි වුනා කියල වත්, උස ගොඩනැගිලි තිබුනා කියල වත්, ත්‍රස්තවාදීන් පරාජය කලා කියල වත් නෙවෙයි. සංවර්ධනය කියන්නේ ඊට වඩා පුළුල් දෙයක් කියලා අපේ රටේ තියෙන හාල්පාරු ආන්ඩුවේ ඉන්න ඇමතියොන්ට තේරෙන්නේ නැත්තේ ඇයි කියන්න  නම් මම දන්නේ නෑ.

හැබැයි ඕනම මෝඩයෙකුට තේරෙනවා සංවර්ධනය කියන්නේ මේවා නෙවෙයි කියලා. පන්සලක විහාරගේට මුල්ගල තියන උත්සවයකට, ඉස්කෝලෙක සහතික ප්‍රදානෝත්සවයකට, විශ්ව විද්‍යාලයක උපාධි ප්‍රදානෝත්සවයකට ගියත් අපේ රටේ ඇමතියෝ දන්නේ "අපි යුද්දේ දින්නා, අධිවේගී පාරවල් හැදුවා, හෙට අනිද්දා වෙනකොට කොළඹ නගරයේ අති සුඛෝපභෝගී මහල් නිවාස සංකීර්ණයක් ඇතිලු තට්ටු 40 - 50 ගොඩනැගිලි ඉදිවෙනවා, ඉතිං අපේ රටත් දැං සංවර්ධිතයි" කිය කිය බොරු පුරාජේරු කියවන්න විතරයි. එහෙම මනෝ විකාරෙන් කියවන අය දන්නේ නෑ එයාලා ඒ කියන දේවල් නිසා එයාලම පිරිහිලා යනවා කියලා.

මෙච්චර කාලයක් මේ දේවල් ගැන උදාසීනව බලං හිටියත් අද මට මෙහෙම ලිපියක් දාන්න හිතුනේ ඊයේ මට වුන සිද්ධියක් නිසා. මේ සිද්ධියම මීට කලිං එක දවසකුත් මට සිද්ද වුනා. මට අමතරව මේ වගේ චාටර් සිද්ධි ගොඩ දෙනෙකුට වෙලා ඇති කියලා මට ඒ වෙලාවේ හිතුනා. 

ගෙහාන් නොහොත් කෝච්චියා නිසා අහම්බෙන් මගේ විනෝදාංශයක් වුන රේල් පාර දිගේ ඇවිදං යන එකේ අලුත්ම චාරිකාව ගියේ පහුගිය සිකුරාදා (09) වෙනිදා රෑ බදුලු තැපැල් දුම්රියේ ගිහිං ඊයේ (10) පොඩි මැණිකේ එක්ක ආපු එක. ගමනට සහභාගි වුනේ ගෙහාන්, ප්‍රියන්ත අයියා ඇතුලු තවත් කෝච්චි පිස්සෝ කීප දෙනෙක්. පොඩි මැණිකේ කොළඹ එද්දී රෑ වෙන නිසා එදාම ගෙදර යන්නේ නැතුව පානදුරේ මාමලාගේ ගෙදර යන්න ප්ලෑන් කරපු නිසා කොළඹට ටිකට් ගන්නේ නැතුව කෙලින්ම පානදුරේට ටිකට් අරං කොළඹදී, පොඩි මැණිකේ ගෙන් රාත්‍රී ගාලු තැපැල් දුම්රියට ගොඩ වුනේ ගමං මහන්සියත්, නිදිමතත් නිසා ඉක්මනට ගෙදර ගිහිං නිදාගන්න හිතාගෙන. 

රෑ 7.30 ගමන් ආරම්බ කරන්න තියෙන ගාලු තැපැල් දුම්රිය විනාඩි 15ක් පරක්කු වෙලා ඇද්දුවත් මඟදි හයියෙන් ගිහිං පානදුරට යද්දී 8.40 විතර වුනා. ටිකක් රෑ වුන නිසා ඉක්මනං ගමනින් ස්ටෑන්ඩ් එකට ගියේ බස් එකේ නැගලා ඉක්මනට ගෙදර යන්න හිතාගෙන.

ඒත් ස්ටෑන්ඩ් එකට ගිහිං බලද්දී බස් එක ගිහිං. එතන හිටපු කෙනෙකුට කිට්ටු කරලා අහලා බලද්දී බස් එක ගිහිං හරියටම විනාඩි 5 වෙනවා කිවුවා. ඒක ඇහුවා විතරයි මගේ පපුව හෝස් ගාලා පත්තු වුනා. :( ඇයි ඉතිං ඊළඟ බස් එක එන්නේ තව පැයකින් නිසා. මම ගිහිං ටික වෙලාවකින් තවත කට්ටිය ටික ටික එන්න ගත්තා ස්ටෑන්ඩ් එකට, අහලා බලද්දී එයාලත් මම වගේ කෝච්චියේ ආපු අය. 

කරන්න දෙයක් නැති නිසා එතනට වෙලා නිකං ඔහේ වට පිට බලද්දී මට නිකමට කල්පනා වුනේ මම ගේම මේ චාටර් සීන් එකට මූන දීපු අය කොච්චර නම් ඉන්නවද කියලා. මම යන බස් එකේම නොගියත් ඒ ගොඩක් දෙනාට යන්න බස් තිබුනේ නෑ. ඒ අයගෙත් බස් එක ගිහිං වැඩි වෙලාවක් නෑ, එහෙම නැත්තං අන්තිම බස් එක එන්න තව සෑහෙන වෙලාවක් බලං ඉන්න වෙනවා.

එකම අමාත්‍යංශයක තියෙන තියෙන ආයතන දෙකක අභ්‍යන්තර සන්නිවේදනය මේ තරං දුර්වලයි නම් ඒ රට සංවර්ධනය වෙන්නේ කොහොම ද...? අනිත් එක භෞතික දේවල් කොච්චර සංවර්ධනය වුනත් වැඩක් නෑ මිනිස්සුන්ගේ ආකල්ප වල සංවර්ධනයක් නැත්තං. 

සාමාණ්‍යයෙන් දුම්රියක් ඒ ඒ ස්ටේෂන් එකට ළඟාවෙන වෙන වෙලාවල් දුම්රිය ස්ථාන වල ප්‍රසිද්දියේ ප්‍රදර්ශනය කර තිබෙන නිසාත්, ඒ දුම්රියන් විශේෂ හේතුවක් නැත්තං නිති පතා ධාවනය වන නිසාත්, හැමෝටම ඒ දුම්රියන් වලින් තමන්ගේ ගමනාන්තයට ළඟා වෙන්න බැරි නිසාත්, එසේ බැරි අය බොහෝ දුරට ඉතිරිය සඳහා භාවිතා කරන්නේ පොදු ප්‍රවාහන සේවා නිසාත්, ඇයි මේ බස් කාලසටහන් වල පොඩි නම්‍යශීලී බවක් දක්වන්න බැරි..? අනිත් වෙලාවට කෙසේ වෙතත් රාත්‍රී බස් රථ නම් අනිවාර්‍යයෙන්ම පොඩ්ඩක් හරි නම්‍යශීලි වෙන්න ඕන කියලයි මම නම් හිතන්නේ. 

මේ හා සමාන සිද්ධි තවත් ඕන තරම් ඇති. ඒක නිසා කටිං බතල කොල ඉන්දන්නේ නැතුව ඒ ඒ දේවල් හරියාකාරව සිදු කරනවා නම් ශ්‍රී ලංකාව කොච්චර හොඳ රටක් වේවිද..?